 |
| http://www.panoramio.com/photo/4693916 |
Bugün öğle saatlerinde şehrin herhangi bir caddesindeyim.
Hava soğuk, tatsız, sevimsiz. Yağmur suratıma suratıma vuruyor, en çirkin haliyle.
Metrodan indim, yolun karşısına geçmem gerekiyor. Her zaman olduğu gibi yaya için kırmızı ışık yanıyor ben ışıklara yanaşınca.
"Offf, lanet olsun, yine yetişemedim". Nereye acele ediyorsam?
Tam da kendi kendime söylenirken, yaşlı bir karı-koca karşı tarafta yolun sağına soluna bakıyor, araç yoğunluğunun olmadığı bir anda hızlıca karşıya geçmeye karar veriyorlar. Fakat, bu karar ve eylem anında, bu saniyelik süre içinde kadınla göz göze geliyorum. Arabalar hızlanıyor onlara doğru. Ben durumla eğlenirken içten içe (kötüyüm evet!), kadın mahçup oluyor, "hali vakti yerinde eğitimli bir kadın olarak bunu ben nasıl yaparım" diye geçiriyor aklından herhalde.
Bozuntuya vermeden, "Evet, aslında şu anda ne kadar yanlış yapıyoruz" diyor kocasına, gözlerime suçlu suçlu bakarak.
bu genel depresif tavrın boş gezmekten kaynaklandığını düşünüyor ve pek tabi ki şu an ofiste yoğunluktan bunalıp 2 dk kafamı dağıtayım diye baktığım yerde bunları görünce (boşluk sıkıntı boşluk öğlen gezmeleri ooh ne ala hayat) gıcık olup kıskanıyorum :)
YanıtlaSilhayatımın sadece boş kısmını yansıttığım için böyle düşünmekte haklısın :)tam bir boş gezenin boş kalfasıyım evet. gıcık olmakta da haklısın :)
YanıtlaSilfakat, eminim sen de yoğunluğunun arasında ofiste eğelenecek bir şeyler, ya da birilerini bulabilirsin, ya da çoktan buldun bile :)