Son zamanlarda 20li yaşlardaki anılarımı hatırladığımı fark ediyorum. Sanki yaşama tutunmak için o anılara geri gitmem gerektiğini hissediyorum. Ve neden sonra Virginia Woolf'un şu düşüncesiyle karşılaşıyorum, daha ilk sayfasını açtığım bir kitapta üstelik.... :
"Hayatın bir dayanağı varsa, bu bir anıdır"*
Bu cümle üzerine düşünüyorum uzun süredir.... Çünkü:
"Geçmiş, güzeldir,... çünkü insan bir duygulanımı zamanında fark etmez. Daha sonra gelişir bu, dolayısıyla bizler şimdiyle ilgili tüm duygulanımları yaşayamayız, ancak geçmiştekileri yaşayabiliriz".*
Anıların peşinden gidiyorum. Gözümü kapattığımda çocukluğumdaki ya da gençlik yıllarımdaki bir an'a gidiyorum. Eski fotoğraflara dalıp gidiyorum. Ve hatırlıyorum o geçmişi... benim geçmişimi.. Tercihlerimden, seçimlerimden, üzüntülerimden, sevinçlerimden, beklentilerimden, başarısızlıklarımdan, hayal kırıklıklarımdan... oluşan o geçmişimi....Mutlu veya mutsuz, ama güzel...
(*Lyndall Gordon'ın kitabı "Virginia Woolf Bir Yazarın Yaşamı" kitabından alınmıştır.)
